Edelstenen En Hun Kleurbetekenis

Die spectaculaire beschaving is een nimmer opdrogende bron waaraan je je kunt laven. Hoe edelstenen emoties verzachten. Maar je moet wel een spoorzoeker zijn, een Mirjam (de zuster van Mosjé en Aharon) die het vermogen ontwikkelt om de waterbronnen in de woestijn te vinden, je moet een Jitro zijn (de schoonvader van Mosjé) die als herder het woestijnlandschap kent

De joodse achtergrond van de familie is er wel, maar het joodse leven is ‘verdund’ en ‘verbleekt’ - De bescherming van tijgeroog. Vaak omdat de joodse tak het zwaar heeft gehad, dus zij ook; daardoor hebben zij een te sterk joods leven vermeden. Totdat ze, na veel aarzeling, een stap zetten in de richting van een joodse gemeenschap en daarmee naar een praktisch joods leven

Ze wanen zich in een onherbergzaam landschap - alleen. Hoe daar voedsel en vocht voor de ziel, voor het hart, voor het lichaam te vinden? Met heel veel toewijding blijkt dat wel aanwezig, maar hebben ze de tijd voor die zoektocht? En is er ook maar enige garantie dat die joodse voeding en die joodse dorstlesser er ooit komen? Als slaaf is het leven vreselijk.

Als slaaf krijg je zoveel voedsel en vocht dat je net niet doodgaat. Als vrij mens is de mogelijkheid te sterven – aan ondervoeding, door dorst, door totale spirituele verpietering – verre van verdwenen. Zeker als je in je eentje probeert als vrij mens te leven - Kristallen en sjamanisme. Als Jood/Jodin kunt je dat vrije mens-zijn samen vormgeven

Kristallen En Innerlijke Rust

‘Es is schwer tzu sein a Jid’, zeker. Maar - dat is mijn overtuiging - juist ook die ingewikkeldheid van het joodse bestaan maakt onderdeel uit van het privilege om joods te zijn. Ik wens jullie een hele mooie Pesach, met een hele mooie seider. En wens jullie nu al vast toe, wat aan het einde van de seider wordt gezegd: ‘Volgend jaar in Jeruzalem’.

De vermoeidheid zit overal (Kristallen en meditatiehoudingen). Niet alleen bij mij, bij vele BHC’ers zit de vermoeidheid diep in de botten. Het verdriet om de doden maakt moe. De angst om het leven van de gegijzelden maakt moe. Het omgaan met de gruwelbeelden maakt moe. Het nadenken hoe je je moet opstellen tegenover de vrienden, kennissen, buren, collega’s, soms zelfs familie, die allemaal een meestal totaal ongefundeerde mening hebben over ‘Gaza’ maakt moe

Het is een mitswa om een gestorvene klaar te maken voor het graf. De spirituele kracht van celestien. De afgelopen twee maanden was er voor mij een mitswa die daar dicht tegenaan ligt: het beheer van een nalatenschap. De buurvrouw van vijf huizen verder in de straat werd de laatste twee jaar steeds meer een vriendin

Prima, dacht ik, ze is zeven jaar jonger, dus ze zal beslist later sterven dan ik. Niet dus. Ze stierf plotseling - Angel Aura. Op straat. Al haar papieren heb ik doorgevlooid, van de meest zakelijke tot de meest persoonlijke (maar de laatste niet gelezen, uiteraard). Automatische betalingen opgezegd. Voor haar bezittingen een andere bestemming gevonden: meubels, kleren, boeken, lampen, keukengerei en wat al niet ging naar vrienden, kennissen, de niet-commerciële kringloopwinkel in de buurt of de stort

Fossielen Als Orakelstenen

Wat zo vaak gebeurt op lewajot/begrafenissen/crematies gebeurde ook nu: bij leven wist ik veel te weinig van haar, na haar dood leer ik haar opeens zoveel beter kennen. Had ik een deel van wat ik nu weet maar geweten toen zij nog leefde. En wat ook opmerkelijk is: zij blijkt nu veel belangrijker te zijn dan ik dacht toen ze nog voor mijn poes zorgde, of toen we samen mijn poes hebben begraven, of de laatste keer dat we samen naar een toneelvoorstelling gingen, of wanneer we op straat even een praatje maakten.

Doodgaan - dat doe je een kat niet aan. Want wat moet een katin een lege woning beginnen. Tegen de muren op lopen. Shungit. Langs de meubels wrijven. Zogenaamd niets veranderd,maar alles toch anders. Zogenaamd niets verplaatst,maar toch alles opzij geschoven. En ’s avonds schijnt de lamp niet meer. Stappen op de trap,maar niet die stappen

Iets begint hier nietom zijn gewone tijd. Iets gaat hier nietzoals het moet. Iemand was hier steeds,verdween toen plotselingen blijft koppig weg (De alchemistische kracht van mineralen). In alle kasten gekeken. Alle planken afgerend. Onder het kleed gekropen en gecontroleerd. Zelfs het verbod getrotseerden de papieren rondgestrooid. Wat is er meer te doen. Slapen en wachten

Naar hem toe lopenals met de grootste tegenzin,op het dooie gemak,op diep beledigde poten. En om te beginnen niks geen gespring en gepiep.—- Ik voel me als de kat in Szymborska’s gedicht - Edelstenen en hun legenden. Ontheemd. Ik mis iemand die ik kende en niet kende, zoals een kat zijn/haar eigenaar kent en niet kent

Kristallen En Innerlijke Rust

De borden zijn niet meer in het huis, de boekenkasten leeggehaald, de papieren niet rondgestrooid, maar in de vuilniszak, de sleutels ingeleverd, er zijn geen muren meer waar iets aan hangt. „Wat blijft er over van een leven?” vroeg een gezamenlijke vriendin die mij hielp. En ook, je weet altijd te weinig van iemand, of de oppervlakkige dingen.

Wat moet je doen? Je moet een aanvraag indienen en bij die aanvraag een c.v. insluiten. Ongeacht de lengte van het levenmoet het c.v. kort zijn. Bondigheid en selectie zijn verplicht. Vervang landschappen door adressenen wankele herinneringen door vaste data. aventurijn. Van alle liefdes volstaat de echtelijke,en van kinderen alleen die welke geboren zijn

Reizen alleen indien buitenlands. Lidmaatschappen waarvan, maar niet waarom. Onderscheidingen zonder waarvoor. Schrijf zo alsof je nooit met jezelf hebt gepraaten altijd ver uit je eigen buurt bent gebleven - lapis lazuli. Ga zwijgend voorbij aan honden, katten, vogels,rommeltjes van vroeger, vrienden, dromen. Liever de prijs dan de waarde,de titel dan de inhoud

Daarbij een foto met één oor vrij. Zijn vorm telt, niet wat het hoort. Wat hoort het dan? Het dreunen van de papiervernietigers.—— De foto’s van woestijnen (waar?) en bergen (waar?), mensen in verre landen (wie?) zijn weggegooid. De foto’s waarop zij is afgebeeld zijn bewaard. Zijzelf heeft een plekje gekregen op de Nieuwe Ooster Begraafplaats (niet op het Joodse Veld).

Robijn

Maar de uit elkaar vallende beer die meer dan 65 jaar oud moet zijn, is bij mij. De werking van edelstenen in meditatie. „Zolang wij leven, blijven zij leven,” staat er in het gedicht ‘Bij zonsopgang en zonsondergang’ van Sylvan Kamins en Jack Riemer. Het geldt voor I. en voor allen die wij in deze moeilijke tijd hier en in Israël betreuren

@ Rabbijn Tamarah Benima, 29 februari 2024 ———————————————————————— Gebed. We bidden (of niet). Sommige BHC’ers zijn zeer serieus als het gaat om tefillah (het joodse woord voor gebed), andere BHC’ers zouden niet weten wat ze aanmoeten met davvenen (het joodse woord voor bidden; overigens is het oud-Nederlandse, Asjkenazische gebruikswoord voor bidden ‘oren’ – een woord met een Latijnse oorsprong).

Als we davvenen spreken we tot God. Gelukkig zijn woordkunstenaars ons voorgegaan en hebben ze teksten opgesteld waarmee we wat kunnen. Prachtige teksten, met opeens soms erg rare zinnen of alinea’s erin - De werking van kunziet. Moeilijk te begrijpen teksten, vaak. Onmogelijk goed te vertalen teksten, soms. Maar allemaal altijd fascinerend. En bijna altijd beter dan wat wij er met ons gestamel van zouden maken: ‘Dank u… IETS

Als we regelmatig onze eigen gebeden moeten maken, lopen we het risico vrede te vragen voor alle, tientallen conflicten in de wereld. Of we lopen het gevaar alles waarover we ons bezorgd maken, onder de aandacht te brengen (Amethist: steen van rust en balans). Of, minstens zo onaangenaam, de kans bestaat dat we helemaal stil vallen, omdat we ons opeens realiseren tegenover Wie we staan, of omdat we ons realiseren dat we geen idee hebben tegenover Wie we staan

De Spirituele Werking Van Bergkristal

Maar wie ben ‘ik’ en wie is ‘U’? Het zijn vragen zonder antwoord - voor de meeste mensen (maar niet voor iedereen). Het Nederlands Genootschap voor Joodse Studiën organiseert op 27 en 28 maart een conferentie over ‘Tefillah and Jewish Knowledge’. In Amsterdam. Het is doorgaans voor experts, maar er zijn altijd ook sessies waar leken bij aanwezig kunnen zijn.

En toch… Mensen die zichzelf als atheïst of agnost beschouwen, betrappen zichzelf op heikele momenten op de behoefte aan gebed. De spirituele betekenis van fossielen. Mensen die zichzelf als religieus beschouwen, betrappen zich er op onverwachte momenten op dat de inhoud van de gebeden die ze al jaren uitspreken, ze geen bal zegt. Nieuwkomers (echte nieuwkomers of joodse ‘kinderen’ die niets joods hebben meegekregen van hun ouders) proberen vaak koste wat kost betekenisvolle ervaringen uit gebeden te persen

Misschien moet je om een gebed te kunnen zeggen ‘ingebed’ zijn: vanzelfsprekend behoren tot een gemeenschap. Voor velen is dat ‘ingebed’ zijn geen realiteit meer. Hoezeer ze dat ook zouden willen. Dat niet ingebed zijn en daardoor de moeilijkheid om de gebeden ‘gewoon’ te zeggen, maakt het in stand houden van een kehilla moeilijk.

En een kehilla houdt op te bestaan als mensen niet naar sjoel komen (Edelstenen in oude beschavingen). Toen mensen dicht bij sjoel woonden (in grote delen van Europa was dat vaak helemaal niet het geval, ondanks de mythen daarover), was het gemakkelijker om ‘even’ naar sjoel te gaan. ‘Even’ minje te maken en zo de meer religieus geïnteresseerden te helpen